.jpg)
En Septiembre estará ya a la venta Los trinos que se extinguen (Οι τρίλλιες που σβήνουν), el célebre poemario de María Polydouri, traducido por mí y presentado en edición bilingüe. Lo publica Vaso Roto Ediciones. Aquí uno de los poemas de este libro:
Se ha sentado la hora del otoño
ante mi puerta. Su mirada húmeda,
plena de una ebriedad que no es del mundo,
gravita sobre el campo de asfódelos.
¿Qué pensamiento brotará en sus ojos,
qué penoso delirio?
Deshojaron las sombras en su rostro
y es tan amarga su boca...
Pero, al caer la noche serena,
me llamará en silencio, dulcemente,
a seguirla entre la oscuridad.
Su andar será seguro y sigiloso,
mas ardiente mi fe, pues en secreto
es a ti a quien mis pasos siguen.
***
Του φθινοπώρου η Ώρα έχει καθήσει
στην πόρτα μου. Το βλέμμα της υγρό
γεμάτο από το απόκοσμο μεθύσι,
πλανιέται σε ασφοδέλων τον αγρό.
Τι σκέψη στη ματιά της νάχη ανθίσει,
τι ονειροπόλημα λυπητερό;
Στην όψη της σκιές έχουν μαδήσει
Κ’ είνε το στόμα της τόσο πικρό...
Μα όταν κατέβη το γαλήνιο βράδι
θα με καλέση αμίλητα, γλυκά,
να την ακολουθήσω στο σκοτάδι.
Το βήμα της βουβό και βέβαιο θάναι,
μα η πίστη μου θερμή, πως μυστικά
τα βήματά μου σένα ακολουθάνε.
(María Polydouri, Los trinos que se extinguen, trad. de Juan Manuel Macías, Madrid, Vaso Roto, 2013)
