La poeta y traductora griega Ati Solerti viene realizando desde hace tiempo una antología de la poesía española contemporánea, que se va publicando por partes en la revista de literatura on line Vakxicon. El trabajo de Ati Solerti, alentado por el también poeta y traductor (y helenista) español Mario Domínguez Parra, es encomiable y magnífico, propio de una estupenda poeta, y (ni que decir tiene) cargado de una gran generosidad. Pues bien, hoy ha sido publicada la segunda parte de esta antología, y un servidor tiene el gran honor de que tres poemas suyos hayan sido incluidos en ella. Los que bien me conocen entenderán que, de todas las lenguas posibles, ninguna como la inmortal lengua griega me produce tanta alegría. Voy en este viaje muy bien acompañado por Julieta Valero, Marta Agudo, Ramiro Rosón, Carlos-Javier Morales, José María Castrillón, Jorge Plaza, Yaiza Martínez, Amílcar Martín Pérez y Déborah Antón.
Dejo aquí en enlace: http://www.vakxikon.gr/content/view/1239/5788/lang,el/
Mis tres poemas escogidos para la traducción fueron "Pupitre" (de Tránsito, DVD Ediciones), "En romance" (de Cantigas y cárceles, Isla de Siltolá) y el inédito "Noches áticas".
Les dejo aquí uno de esos tres poemas. "En romance" casi acaba "Cantigas y cárceles". El título que le ha dado Ati Solerti es, a mi juicio, un feliz hallazgo: "Asmatikó" ("lo relativo al canto"). En traducción se suele hablar de "original" y "versión", pero en traducción de poesía esos términos siempre son impropios. Aquí, "Asmatikó" y "En romance" se miran como en un espejo incesante.
***
ΑΣΜΑΤΙΚΟ
Αυτές οι αργές λέξεις κάτι έχουν
από αργό ήλιο που τα απογεύματα τα τελευταία
του σεπτέμβρη διαλύεται στο ασήμι.
Είναι το πορφυρό μυστήριο του οίνου
που σαν ένα παιδί ξαναγεννιέται στο πατητήρι
με θορυβώδη φωνή και μάτια ηλικιωμένου.
Αυτές οι λέξεις έρχονται στα χείλη
όπως στην άκρη μιας πισίνας η σελήνη
συναισθηματική, αρχαία, αυστηρή και ευγενής.
Είναι η βρεγμένη γη, ο αγνός άνεμος
που πλέκει μάγια ανάμεσα στα πουρνάρια˙
ο χάλυβας μετριασμένος από θάρρος˙
ο βασιλιάς και ο επαίτης, που, στη μεγάλη ώρα,
ξέρουν να βλέπουν μέσα τους σαν ένας καθρέφτης
του αιώνιου ανθρώπου που στη σιωπή πεθαίνει.
Και είναι η ακρόπολη, και είναι το μάρμαρο
που διατηρεί μάχες και καταδίκες,
απ’ τη φαυλότητα των ημερών πάντα ασφαλείς.
Αυτές οι αργές λέξεις είναι οι γονείς
που μας κληροδότησαν ναούς, παλιά ενδύματα
και μια ιστορία διδαγμένη στις σοφίτες.
Κι είναι τα σύννεφα επίσης χωρίς ιστορία
που οικοδομεί την έρημο μες στην αδυναμία
όπου μονάχα η πίστη κρατά σε αναμονή
το μετάξι, με το βάρος του θανάτου.
Πιο πέρα από τις άγονες γραμματικές,
πιο πέρα από τα ψυχρά ράφια,
πιο πέρα από των χρόνων τα φύλλα,
και πιο πέρα από τη λογοτεχνία,
αυτές οι αργές λέξεις είναι το δικό μου αίμα,
και καίνε σ’ αυτές μέσα πολλές ζωές μαζί,
πολλά μάτια που κοιτάζουν εκ του χρόνου,
άμα τις κάνω απ’ τις αβύσσους τους να γυρίσουν
στο αυτί για να σου μιλήσουν. Αυτές οι λέξεις
είναι το σώμα μου που θρύψαλα απ’ την άμμο έχει γίνει,
η καρδιά μου από την τρικυμία μεταφερμένη,
η ψυχή μου μέσα στο κοχύλι μαζεμένη.
(Από το βιβλίο Άσματα και φυλακές, Isla de Siltolá 2011)
Μετάφραση: Άτη Σολέρτη
Traducción: Ati Solerti.
