Un poema más de Karyotakis (II)

NOCHE

Los niños jugando en la tarde de primavera
--un grito lejano--,
la brisa que susurra con los labios de las rosas
palabras, y perdura;

las ventanas abiertas que respiran el tiempo,
mi cuarto vacío,
un tren que llega desde un país extraño,
mis sueños perdidos;

las campanas que cesan, y la noche que cae
sin tregua en la ciudad,
en los rostros de la gente, en el espejo del cielo,
ya en toda mi vida...

Kostas Karyotakis, Elegías y sátiras, 1927

(Traducción: Juan Manuel Macías)

***

ΒΡΑΔΥ

Τα παιδάκια που παίζουν στ' ανοιξιάτικο δείλι 
μια ιαχή μακρυσμένη -- 
τ' αεράκι που λόγια με των ρόδων τα χείλη 
ψιθυρίζει και μένει,

τ' ανοιχτά παραθύρια που ανασαίνουν την ώρα, 
η αδειανή κάμαρά μου, 
ένα τραίνο που θα 'ρχεται από μια άγνωστη χώρα, 
τα χαμένα όνειρά μου,

οι καμπάνες που σβήνουν, και το βράδυ που πέφτει 
ολοένα στην πόλη, 
στων ανθρώπων την όψη, στ' ουρανού τον καθρέφτη, 
στη ζωή μου τώρα όλη...